Από το εξώφυλλο: «..Αυτό που θα διαβάσει ο αναγνώστης στον Ξένο είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, που δίχως τίποτα το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει για την αλήθεια..»
Για τίνος την αλήθεια; Τη δική του; Για μια πανανθρώπινη αλήθεια; Αυτό που διάβασα εγώ, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, που δίχως τίποτε το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει, ώστε να αρχίσει να ζει. Πριν από αυτή τη σκληρή αποδοχή, πέρασε μια ολόκληρη ζωή δίχως προσωπικό νόημα ύπαρξης. Πριν από αυτή, τα γεγονότα σαν απλώς να τον προσπερνούσαν, σαν να ήταν απών από την ίδια του τη ζωή. Ήταν έτσι;
Άρχισε να ζει -με πολύ πόνο- όταν θυμήθηκε. Όταν είδε τις αναμνήσεις του. Όταν έβαλε σε λόγια την ομορφιά που αντίκρυσε. Όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον πόνο και την οργή του. Κι όλα αυτά σε ένα κελί. Σε μια φυλακή. Με ένα μικροσκοπικό παράθυρο. Με την καθοριστική συμβολή ενός άλλου ανθρώπου. Όντως, η ταυτότητά μας είναι σχεσιακή.
Είναι οι σχέσεις φυλακές; Είναι εφαλτήρια ζωής; Σε κάθε περίπτωση είναι απαιτητικές. Σε καλούν να ανταμώσεις με την πυρηνική σου αλήθεια. Που είναι προσωπική. Ο Ξένος, πριν φυλακιστεί, ζούσε κάπως βολικά. Ανώδυνα. Άντεξε, όμως, δίχως κάτι το ηρωικό στη συμπεριφορά του, να βρει το θάρρος να ζήσει, έστω και για λίγες ώρες. «Κι όσο περισσότερο σκεφτόμουν, τόσο πιο πολλά πράγματα παραμελημένα και λησμονημένα ανέσυρα απ’ τη μνήμη μου. Τότε συνειδητοποίησα πως έφτανε για έναν άνθρωπο μία και μοναδική μέρα ζωής για να μπορέσει χωρίς δυσκολία να ζήσει εκατό χρόνια στη φυλακή. Θα είχε αρκετές αναμνήσεις για να μη νιώθει ανία…». Εκείνος το πήγε πιο πέρα από την απλώς αποφυγή της ανίας.
Λίγες ώρες πριν πεθάνει ίσως συνάντησε έναν άλλο Ξένο πριν εκτελεστεί, που αναρωτιόταν: «…τι θα γινόταν αν δεν πέθαινα. Τι θα γινόταν αν ξανακέρδιζα τη ζωή.. τίποτα δεν θα ΄χανα, την κάθε στιγμή θα την υπολόγιζα και θα τη λογάριαζα, τίποτα πια δε θα ξόδευα άσκοπα!» (απόσπασμα από τον Ηλίθιο, του Ντοστογιέφσκι)
Χαρακτηριστική είναι η φράση στην υπαρξιακή θεώρηση «μνήμη θανάτου». Μήπως αυτή είναι μια αλήθεια, που πασχίζουμε να ξεχάσουμε κι έτσι να φεύγουν οι στιγμές άσκοπα; Ας αρχίσουμε να μιλάμε, όσα βιώνουμε!
Με σεβασμό στον κάθε Ξένο αυτού του αιώνα.
