Μερικές πληροφορίες που ίσως δε γνωρίζατε..
Η Υπαρξιακή Συστημική ψυχοθεραπεία πρεσβεύει ότι η ταυτότητα του ανθρώπου είναι σχεσιακή. Ο άνθρωπος δημιουργείται μέσα στις σχέσεις του. Το ποιος είναι ή το ποιος επιθυμεί να γίνει, είναι παράγωγο της αλληλεπίδρασης με τους σημαντικούς άλλους. Οι δυσκολίες προκύπτουν εκεί, αλλά κι η ίδια η ομορφιά αναδεικνύεται εκεί.
Τα συμπτώματα δεν κατανοούνται ως ατομική παθολογία, αλλά εξετάζονται υπό το πρίσμα του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας έχει μια ορισμένη ιδιοσυγκρασία, που αναπτύσσεται σε ένα συγκεκριμένο σύστημα σχέσεων, υπό συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες. Ένα διάγραμμα που περιλαμβάνει: Εγώ- Οι Άλλοι- Το πλαίσιο. “Πόσες φορές στο να μη χαθεί το δέντρο, χάνεται το δάσος”;
Η υπαρξιακή προσέγγιση εξετάζει κοινά πανανθρώπινα ερωτήματα ως προς το νόημα της ζωής, τον θάνατο, τη μοναξιά, την ελευθερία, εκεί που ο καθένας καλείται να συναντά την προσωπική του αλήθεια. Τοποθετεί τον άνθρωπο στην μοναδικότητά του, ως πρόσωπο, ως ετερότητα. Την ίδια ώρα που βρίσκεται σε μια ομάδα, σε μια σχέση, εκείνος δεν χάνεται αλλά συνεισφέρει αποκλειστικά στην διαδρομή. “Πόσες φορές στο να μη χαθεί το δάσος, χάνεται το δέντρο”;
Σαν μια κυκλική κίνηση ανθρώπων, που σημαντικό είναι τόσο ότι ακολουθούν – μετέχουν σ’ έναν κοινό ρυθμό όσο ότι και το κάθε πρόσωπο, μέσα στην προσωπική του απόφαση να συμμετέχει, προσφέρει το δικό του βήμα στην συν-δημιουργία.
“Με την προϋπόθεση ότι παραιτούμαστε από την φαντασίωση ενός Παραδείσου που χαρίζεται, που δεν έχει κόπο, που δεν έχει προσωπική ευθύνη. Γιατί τότε ο Παράδεισος είναι εύθραστος και οι άλλοι κινδυνεύουν να γίνουν Κόλαση”. E.Καραγιάννη
Ζητούμενο είναι, να απεγκλωβιστεί από το μοιραίο, που αν αφεθεί είναι η φθορά, επιλέγοντας ένα βλέμμα προς τη ζωή. “Αυτό είναι η ανάδειξη της ελευθερίας.
Η απόφαση να υπερβείς όλα τα δεδομένα σου, για να γίνεις ο εαυτός σου. Είναι τότε που απελευθερωμένος από τα δεσμά της ανάγκης, αναδύεται ο αυθεντικός εαυτός”. Δ. Καραγιάννης
Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να αναζητήσει ψυχοθεραπεία; Διάφοροι λόγοι καθιστούν αναγκαία την επανανοηματοδότηση στο σήμερα. Τραύματα και ψυχικά βιώματα που συνέβησαν στην παιδική κι εφηβική ηλικία κι εμφανίζονται στην ενήλικη ζωή με τη μορφή διαφόρων συμπτωμάτων, καθώς κι απαιτητικά γεγονότα που εξακολουθούν να υφίστανται, όπως μια απώλεια, αλλαγή αναπτυξιακής φάσης κι άλλα.
Σήμερα, συχνοί λόγοι προσέλευσης είναι: άγχος, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, πένθος, δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις (ερωτικές, οικογενειακές, φιλικές) και επαγγελματικές, φοβίες και ιδεοψυχαναγκασμοί, διαχείριση διαζυγίου, γονεϊκότητα, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Πρόκειται για απαιτητικές καταστάσεις που δημιουργούν εμπόδια, καλούν σε νέα ερωτήματα κι απαιτούν συνδέσεις κι απαντήσεις. Μοιάζει κάτι σαν να λείπει από το παζλ. Κάτι σαν να μην έχει νόημα. Κάτι πραγματικό που ενώ δυσκολεύει, δεν υπάρχουν τα εργαλεία ως προς τη λειτουργικότητα. Τότε, με το προσωπικό αίτημα προς την ψυχοθεραπεία, θα αναδυθούν νέα εργαλεία με πρωτεύον, τη θεραπευτική σχέση. Ο θεραπευτής ως εκείνο το πρόσωπο που θα δημιουργήσει ένα νέο κλίμα με εμπιστοσύνη, μια νέα προοπτική με έμπνευση προς τη ζωή, θα παρέχει λειτουργικά εργαλεία προς αξιοποίηση από τον θεραπευόμενο, με γνώμονα την απόδοση προσωπικού νοήματος και την αυτογνωσία.
Στο πλαίσιο αυτό, ενήλικες, ζευγάρια, έφηβοι, οικογένειες μπορούν να απευθυνθούν κι ο θεραπευτής εξετάζοντας την κάθε περίπτωση ξεχωριστά θα συν-δημιουργήσει την κατεύθυνση που είναι συμφέρουσα και λειτουργική για τη ζωή τους. Καλούνται με δέσμευση να υπερασπιστούν την επιθυμία προς το νέο μοντέλο ζωής.