Ο Ντοστογιέφκι στο Yπόγειό του γράφει: «Καθένας μας έχει αναμνήσεις που θα τις
μοιραζόταν μόνο με τους φίλους του. Και αναμνήσεις που δεν θα τις μοιραζόταν ούτε με
τους φίλους του, αλλά μόνο με τον εαυτό του, στα κρυφά. Υπάρχουν όμως κι άλλες, που ο άνθρωπος φοβάται ακόμη και να τις ψιθυρίσει στον εαυτό του…»
Ματαίωση, φαντασίωση, εμπιστοσύνη, στόχος, όραμα, επιθυμία, ελπίδα
Γιατί με ματαιώνεις;
Κάποτε σε πίστεψα.. Γιατί με ξαναδοκιμάζεις;
Είμαι σε καλό δρόμο. Δεν με φοβίζει τίποτα.
Μπορώ να ονειρεύομαι, όταν συμβαίνουν τόσα;
Κοιτάζω πίσω και βλέπω μόνο σκοτάδι. Τώρα γιατί να αλλάξει;
Δεν μπορώ να ζητάω πολλά, γιατί κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι καλό, τότε χάνω άλλα.
Δεν μου λείπει τίποτα.
Εκείνος τα κατάφερε. Μήπως μπορώ κι εγώ;
Γιατί όταν γυρίζω πίσω επιλέγω να δω μόνο το σκοτάδι;
Γιατί επιμένω να δυσκολεύομαι με τα ίδια, αφού μεγαλώνω;
Δεν μπορώ να περιμένω τίποτα από κανέναν. – Άρα ούτε από τον εαυτό σου;
Και τώρα που πέτυχα, γιατί δεν το χαίρομαι;
Αν χάσω το οικείο μου, από πού θα κρατηθώ;
Αν δεν το αφήσω, μήπως μου στερώ μια νέα γνώση;
Με πίστεψαν αρκετοί.
Να αφεθώ στα χέρια του, όχι από απερισκεψία, αλλά από θάρρος.
Μου φτάνει ένα όνειρο μόνο;
Μου φτάνει μόνο ένα ποτήρι νερό;
Μου φτάνει το ηλιοβασίλεμα που είδα χθες;
Μου λείπουν πολλά…θα τα θυμηθώ;
Θα τα μοιραστώ;
